Bolivia is anders...

Ja Bolivia is anders, inderdaad.

Vorige week zaterdag hebben we de stap over de grens van Argentinië naar Bolivia gezet. We reizen samen met Joane, zij komt uit Zuid-Afrika en woont nu al jaren in Nederland. Haar jaao (ja) is erg grappig en nemen we meteen over... We gaan eerst twee uur met de bus vanuit Humahuaca tot bijna aan de grens van Bolivia, daar met de taxi naar de grens en lopen naar de stempelpost van Argentinië en dan Argentinië uit. Zonder dat we het merkten liepen we al in Villazon het grensdorpje van Bolivia en bedachten ons dat we nog helemaal geen stempel van Bolivia in ons paspoort hadden. Die post hadden we blijkbaar gemist dus maar even snel terug om deze stempel te halen, redelijk belangrijk niet?

De bus naar Tupiza (het stadje waar we de nacht gaan doorbrengen) rijdt erg hard.

Nu eerst geld wisselen bij de enige geldautomaat die Tupiza rijk is. En natuurlijk… deze werkt niet. Wij kunnen nog dollars wisselen maar Joane heeft niets dan alleen pinpassen. En tot overmaat van ramp slikt de pinautomaat, die alleen visa accepteert één van haar kaarten in.
De mensen in het dorp vertellen ons dat de pinautomaat om vijf uur weer gaat werken, we controleren dit ieder uur en later om de drie uur maar alles wat we iedere keer zien is de boodschap: out of order.

Joane en ik gaan de volgende dag (zondag) op geldjacht, 3 uur terug naar het grensplaatsje Villazon, met een auto die nog veeeel harder rijdt dan de bus van de vorige dag. De mensen in de dorpjes waar wij langskomen zijn al hun haar kwijt.
Heel Villazon weet uiteindelijk dat wij geld zoeken omdat we bijna aan iedereen hebben gevraagd waar de pinautomaat is. Niet echt handig…We vinden er uiteindelijk één die het niet doet en één die er heel lang over moet nadenken als onze pas erin zit en uiteindelijk toch nee zegt. We leven met zijn drieën dan maar verder van onze dollars.

Ons hotel heeft even water totdat je de wc doortrekt en dan is het over…Ik sta met mijn mond vol tandpasta….. Het hotelpersoneel rent zich rot om het water weer te laten stromen maar dit lukt uiteindelijk pas de laatste morgen.
Warm water is in Bolivia sowieso een lastige zaak. Of het is er niet (en het is erg koud s’avonds en vroeg in de morgen) of het is er twee uur in de avond en 1,5 uur in de morgen. En als het er dan is, is het gloei gloeiend heet zodat je er beter een ei onder kan koken dan gaan douchen.

Even een stukje uit de Lonely Planet. In Bolivia wonen zo’n 10 miljoen mensen op 1.098.580 sq km. 64% vd bevolking leeft onder de armoedegrens en dit is op het plattenland bijna 80%. Het gemiddelde inkomen is US $ 900,- per jaar. We kunnen zien dat de mensen het erg zwaar hebben.

Goed….Afgelopen maandag gingen we met Joane en Nastassja (uit Nieuw Zeeland, haar hebben we ook ontmoet in het hostel in Humahuaca) op vierdaagse tour. Wat later bleek en wat ik ook had verwacht een hoogtepunt van onze reis. Hans zit dus goed met drie vrouwen en hij mag de komende drie nachten ook nog met ze op één kamer slapen. Hans zijn eerste ervaring op een dorm was dus een goede .

We nemen maandagmorgen vroeg plaats in een Toyota landcruiser (gelukkig een beest van een auto). Angel onze bestuurders en tevens gids en tevens berggeit en Fortunada onze allerbeste kokkin zitten voorin . Gelukkig dat Joane en ik wat Spaans spreken want zowel Angel als Fortunada spreken alleen Spaans, dus wij zijn de komende vier dagen de vertalers voor Hans en Nastassja (alhoewel Hans al bijna tot tien kan tellen in het Spaans).

We gaan Off the road Jippie! Ik kan hier niet beschrijven hoeveel moois wij gezien hebben we kunnen het bijna niet meer in ons opnemen, wat een bizar mooi land is Bolivia. Ik zal het even kort proberen samen te vatten: laguna’s (groen, vele kleuren, lichtblauw), vulkanen, bergen met besneeuwde bergtoppen, lama’s (daar kom ik later op terug), vicuñas (soort kleine lama’s erg bijzonder om te zien omdat ze niet veel meer voorkom op deze aarde), struisvogels, vele vele rivieren, één condor, bizarre rotsformaties, geisers en hot springs (jaaa heerlijk om in te badderen).

De lama’s. Als we in het begin lama’s zien worden we wild en knippen de fotocamera’s geheel vol. Later blijkt dat het land overspoelt is met lama’s (net zoals de vele schapen op Texel maar dan nog veel en veel meer) maar ze blijven erg leuk.

We rijden op een hoogte variërend 4200 meter tot 4900 meter. Onze eerste nacht slapen we op 4200 meter hoogte. Hans zijn buik gaat hierdoor rommelderommel….Overdag zijn de plas- en jeweetwel-stops in de natuur dus dat valt niet altijd mee. Zeker niet bij tegenwind. En plassen moeten we want door de hoogte lijkt het alsof het water dat we drinken direct weer naar de uitgang wil..

De derde nacht slapen we in het stadje Uyuni, een stadje dat vlakbij de zoutmeren ligt maar dat is voor ons allen een beetje teleurstellend. Als we het stadje binnenrijden kun je zien wat snel opkomend toerisme de natuur kan aandoen. We komen binnen op een slagveld van plastic en ander vuilnis. Te triest voor woorden….

In het hostel waar we slapen komen alle tours samen, dat betekent met 25 personen drie douches en wc’s dus daarvoor kan je in de rij gaan staan. Hans noemt dit een graftombe en wil hier zo snel mogelijk weg. Dat kan, want de vierde dag (donderdag) moeten we om half vijf opstaan en rijden we om vijf richting de zoutmeren. Ik dacht dat ik een beetje gewend was aan de hoogte maar mijn kop lijkt uit elkaar te knallen, ik voel mij hondsberoerd. Gelukkig geeft een hoofdpijnpil van Joane mij verlichting. Het is afschuwelijk koud op het zoutmeer, we maken snel foto’s van de zonsopgang en zitten daarna twee uur in de jeep te rillen van de kou en te wachten tot het iets warmer wordt.

Salar de Uyuni is het grootste zoutmeer ter wereld 12.106 sq km op een hoogte van 3653 mtr. Het zout wordt naar de hele wereld geëxporteerd. Dus als jullie een beetje geel zout vinden in de zoutpot dan komt dat van ons plasje dat wij gedaan hebben op dit prachtige zoutmeer, sorry daarvoor…

Nadat het eindelijk wat opwarmt gaan we foto’s maken. En dat is super grappig, we hebben ons helaas slecht voorbereid en het kost ons een uur om uit te vinden hoe we toch die surrealistische foto’s kunnen maken. Maar uiteindelijk lukt het ons. Lachen! De volgende twee uur zijn we er maar druk mee en moet Angel het bezuren om ons vieren te Ieren goed op de foto te krijgen.

Na nog een overheerlijke lunch nemen we, bijna in tranen, afscheid van Angel en Fortunada. Hans en ik en Nastassja blijven nog een nacht in Uyuni (maar dan in een beter hotel en en dat voor maar 10 euro per nacht) en we nemen met pijn in ons hart afscheid van Joane. Zij gaat met de nachtbus naar La Paz. Maar niet voordat ze ons belooft heeft appeltaart voor ons te bakken, als we haar geen opzoeken in Druten.

Afgelopen zaterdag zijn we verder gereisd naar Potosi, maar daarover meer in het volgende verslag.

Geniet van de foto’s en blijf ons vooral schrijven!

Liefs H&M