Hans vertelt over Bolivia en zijn XXl…

Daar is ie dan eindelijk. Een verslag van Hans. Monique is geëindigd in Uyuni. Zoals jullie inmiddels weten reis ik nu niet bepaaldelijk ‘light’. Ik zeul de hele reis een XXL tas op wielen mee. Daar kan heel veel in, maar dat is in sommige situaties nu niet echt handig. Zo reisden wij van Uyuni naar onze volgende plek Potosi, met een klein busje. De bagage moest op het dak. De man op het dak (mannetje) die mijn tas moest aannemen, kieperde er bijna van af. Bij aankomst in Potosi natuurlijk visa versa, waarbij ik het volle gewicht moest opvangen en mijn arm half uit de kom schoot. We werden in Potosi gedropt bij een busstation wat redelijk buiten het centrum lag. Wel natuurlijk al een hostel geboekt, zodat we niet op zoek hoefden. Mo had gelezen dat er busjes (micro’s) reden naar het centrum en hield zo’n busje aan. Ik zag dat zo eens aan en zag met mijn timmermans oog dat mijn XXl nooit in dat busje paste. De volgende optie was een taxi, maar de waarschuwingen over taxi’s in Bolivia zaten natuurlijk nog in ons hoofd. Taxichauffeurs willen nog wel eens een andere route kiezen en dan voor veel geld of nog erger je onder druk zetten. Na wat gedrentel toch maar de meest betrouwbaar uitziende taxi chauffeur van dienst uitgekozen en deze bracht ons in no-time naar ons hostel.

Potosi is een mijnwerkersstad en de hoogst gelegen stad van de wereld op 4070 meter. Die hoogte merk je echt wel, maar omdat wij al langere tijd op hoogte verblijven kunnen wij er redelijk tegen. Potosi is met name bekend om de zilvermijnen, die tot op de dag van vandaag in bedrijf zijn onder erbarmelijke arbeidsomstandigheden. Ook kinderarbeid komt hier voor.
In 2004 is een documentaire gemaakt over een 14 jarig jongetje die in de mijn werkt. De naam van de documentaire is Devils Miner en erg indrukwekkend om te zien. Wat een hard leven zonder veel perspectief. Zowel Monique en ik hebben afgezien van een tourtje naar de mijn. Naast dat wij fysiek niet top waren, was het gevoel over zo’n tour ook twee slachtig. Moet je daar als rijke Europeaan nou de ellende gaan aanzien? Niet gedaan dus, maar misschien ook wel een ervaring gemist?

Potosi is overigens best een aardig stadje, met een leuk centrum en natuurlijk een plaza met mooie gebouwen. Er was zelfs een tijd dat deze stad de grootste en rijkste was van Latijns-Amerika, toen het zilver onuitputtelijk leek. Tegenwoordig is het zilver in de mijnen aardig opgedroogd en zijn het met name de gelukszoekers die er nog in werken.

Omdat in de voorbije weken mijn baard (het haar op mijn hoofd groeit veel minder snel) aardig op de baard van Fidel is gaan lijken, moest ik nodig naar de kapper. Dus wij een plaatselijk kappersbedrijfje binnen gelopen en met verbale en non-verbale informatie uitwisseling, geprobeerd uit te leggen dat niet mijn haar op mijn hoofd, maar slechts mijn baard aan een knipbeurt toe was. Dat leek te lukken en een Boliviaanse kapper in een wit jasje met een uiterlijk dat lag tussen Elvis en Andre Hazes, nam zijn taak erg serieus. Met de tondeuse begon hij zowel mijn hoofdhaar (!) als ook mijn baard te trimmen. Inmiddels had ik uitzicht op een poster met een naakte schone en bleek de reïncarnatie van Elvis / Andre Hazes vreselijk uit zijn giechel te stinken. Nadat het eindresultaat besprenkeld werd met een vage lotion kon ik het wereldbedrag van 30 BOB (3 euro) neertellen. Zowel ondernemer als klant tevreden.

Na Potosi stond Sucre op ons lijstje. Daar Sucre niet zo heel ver van Potosi ligt (ongeveer 160 km) kozen wij voor een shared-taxi. Dat is een taxi die je deelt met vier personen om de kosten te drukken. Ook hier moet je alert zijn met welk taxibedrijf je in zee gaat. Nadat wij een gesprek hadden gehad met een dame die in een kantoortje zat en ons wel betrouwbaar leek, zaten we al gauw met vier personen en een kind in de auto en op weg naar Sucre. De chauffeur was een jonge gast die wel van opschieten hield en de bochten als een ervaren formule I artiest nam. Resultaat was dat we binnen 2 uur op de Plaza van Sucre stonden tegen een tegenprestatie van omgerekend 8 euro.

Monique had uitgezocht dat ons Hostel 800 meter van de Plaza lag. Dat konden we wel lopen en nadat we de weg hadden gevraagd op weg naar Calle Serano. Hoe moeilijk kon dat zijn? Nou…als er in één stad twee Calle Serano’s zijn blijkt dat nog heel moeilijk te zijn! En natuurlijk liepen wij naar de verkeerde en die bleek ook nog eens hoog in de stad te liggen. Ik natuurlijk met mijn XXL achter mij aan en zweten dat het een lieve lust was. In plaats van 10 minuten hebben wij er 1,5 uur over gedaan om ons hostel te vinden. Maar dan heb je ook wel wat. Een heerlijk rustige plek met een mooie frisse kamer, een heerlijke binnen tuin en lekker dicht bij de Plaza.

Sucre is de mooiste stad van Bolivia op 2750 meter hoogte. Het is het culturele hart en hier is ook de onafhankelijkheid van Bolivia afgekondigd. Het barst er van de historie en mooie oude gebouwen en natuurlijk musea.

Wij besluiten er één week te blijven om alles te ondergaan. Zo is een groot feest met optochten om het verliezen van de zee te vieren? Je zou toch zeggen dat het afstaan van dit grondgebied aan Chili geen feestje waard is, maar hier denken ze daar toch heel anders over. Liefst twee dagen van tromgeroffel, officiële plichtplegingen enz.

We doen ééndaagse tour naar de ’ Inca trail’(een hele kleine kopie van de echte in Peru die Mo zo’n twaalf jaar geleden heeft gelopen). Schitterende wandeling hoog in de bergen van de Andes en daarna nog een mooie tour met een busje naar een historisch gebergte ontstaan door een vulkaan uitbarsting.

In de stad zelf zitten overigens redelijk veel Nederlanders die via uitwisselingsprogramma’s hier studeren of vrijwilligerswerk doen. Sommigen zijn zelfs blijven hangen en hebben nu een restaurant of café.

Inmiddels is het alweer zondag 24 maart en gaan we morgen vliegen naar Cochabamba. Dit is een korte afstand om te vliegen, maar met de bus zouden we er 12 uur over doen. Dit als we tenminste op het vliegveld kunnen komen, want inmiddels is er wat sociale onrust uitgebroken en in Bolivia betekent dat meteen stakingen en road blocks. Dat wordt dus nog wel spannend en daar gaan wij natuurlijk over vertellen in de volgende blog.

Sorry voor het lange verhaal, maar dat krijg je als je mij laat bloggen. Adios!

Liefs H&M

Leuk jullie reacties en Willem we zijn erg blij dat het allemaal zo goed gaat!