Over paarden en bergen...

Bedankt voor al jullie leuke berichtjes! poehpoeh we hebben al dagen geen internetverbinding dus helaas wordt het nu alleen een verslag zonder foto´s.

7 maart
We zijn een week verder maar het lijkt alsof we hier maanden aan het reizen zijn.
Vorige week zaterdag zijn we gaan paardrijden bij de finca waar ik drie jaar geleden ook heb paardgereden. Een mooie oude finca gelegen tussen de groene heuvels en tabaksplantages. Het temperatuurtje was zo’ n 23 graden met een beetje bewolking, perfecto! Ik mocht weer op Harlequin, een super leuk paard waar ik de vorige keer ook op had gereden. Ondertussen werd Hans ook op zijn paard gehesen en gingen we op weg. Tijdens het draven werd Hans niet echt blij en riep de hele tijd oehoe, oehoe ik val eraf….Maar dat viel uiteindelijk wel mee.
Tussen de middag een asado grande (met heul veul en groot vlees, Hans kon zijn geluk niet op…) Na het uitbuik-ritueel gingen we met onze stijve benen en zere konten weer te paard. Dit maal de bergen in, prachtig! De drie honden van de finca begeleiden ons en beschermen ons tegen al het wild wat ons eventueel kon aanvallen (dit is natuurlijk heel erg overdreven).

Wij en een Zwitsers stel bleven slapen op de finca. Bij ons in de badkamer hing een vleermuis en ik heb die nacht niet echt heel fijn geslapen. S’ morgens bleek de vleermuis een grote vlinder te zijn en was mijn angst voor niets geweest…Hilarisch voor iedereen behalve voor mij…

Tijdens ons ontbijtje gingen de twee gaucho’s de paarden weer halen (die gaan s’ nachts, als zij uitgewerkt zijn, de natuur in, de paarden bedoel ik..) omdat er een andere groep toeristen kwamen. Wij liepen nog even voor de finca langs en opeens zagen we daar een paard op zijn zij op het pad liggen. Eén van de honden lag erbij om het paard te bewaken. Het paard bleek dood te zijn, bizar. Iedereen was in shock.De honden, de andere paarden, het kleine poesje en wij natuurlijk …Later vertelde de eigenaar dat het dier of een koliekaanval had gehad of een hartaanval. Het paard werd in de natuur begraven. Hij vond het verschrikkelijk dat hij het dier was kwijt geraakt.
Door al dit paarden-ellende-gedoe waren we laat terug in Salta en hebben onze huurauto (die we drie dagen zouden huren) voor die dag afgezegd en voor de volgende dag besteld.

We wilden eigenlijk zo’n stoere pick-up huren maar die was zo duur dat we maar voor een renault clio hadden gekozen…pffff…. De man van het hotel vertelde ons nog wel dat als we de auto geheel kwijt zouden raken we 16.000 pesos moesten betalen…Huh kwijt zouden raken? Wat bedoelt ie?
De renault clio stond ons niet bepaalt toe te lachen op het parkeerterrein: klein en vol krassen en deuken. Moeten we daarmee de bergen in? Het voordeel was wel dat één krasje of deukje niet echt meer opviel bij deze auto.

De weg naar Cafayate (onze eerste overnachting ) was nog verhard en we reden door prachtige valleien, bizare rotsformaties, langs grote groepen papagaaien en vele vele cactussen (waar later nog velen van zullen volgen).
Ik ga een kijkje nemen in het hostel om te vragen of ze een kamer vrij hebben maar zie niemand. De deur waait open en ik probeer deze dicht te duwen, harder en nog harder maar blijkbaar stond ik tegen de eigenaar te duwen die naar binnen wilde. Resultaat: blauwe neus maar de beste man gelukkig wel lachen.

’s Avonds in het restaurant bestellen we een klein colaatje maar krijgen een liter. Als de vrouw de cola openmaakt werpt ze de dop precies in een ienemienie sausbakje en ja hoor de saus belandt in mijn oog. Hoe kreeg ze het voor elkaar weten we niet maar het was haar gelukt… en nieuwe saus hebben we nooit meer gezien…

Net zoals in een restaurant in Salta is ook in dit restaurant een zanger. Zingen is het minst belangrijk maar vragen waar de gasten vandaan komen is veeel belangrijker. Aan ieder tafeltje wordt het gevraagd en als de mensen geantwoord hebben moet we klappen. Uiteindelijk zingt hij nog drie liedjes, gaat met zijn pet rond en de volgende zanger komt. En het ritueel begint opnieuw……

Cafayate heeft fantastische wijn!

De volgende dag vervolgen we onze route langs een onverharde stoffige weg . De auto was zwart toen we vertrokken maar heeft nu eens stoffig kleurtje bruin en verder zit het stof tot in onze oren. Maar het is weer een prachtige route, iedere keer is ons uitzicht weer anders en we blijven maar ahhhh en ohhhhh´s uitroepen. Cachi is onze volgende overnachting, een klein slaperig wit dorpje, waar het leven zeer relaxed is. De volgende dag moeten we een berg van 3.375 overwinnen, wat overigens lukt, en het uitzicht is fantastisch! Uiteindelijk brengen we de auto weer veilig terug naar Salta. We kunnen bijna niet geloven dat we zoveel moois hebben gezien.

Na nog één nachtje te hebben geslapen in Salta, zijn we donderdag in de bus gestapt naar Humahuaca. Hoe mooi kan een naam zijn! Humahuaca ligt nog zo ongeveer 2 uur rijden van de Boliviaanse grens (waar we zaterdag heen gaan). Dit plaatsje ligt op een hoogte van bijna 3.000 meter dus bij iedere stap die we doen moeten we eerst even uithijgen. En we zijn verrukt over het hostel want het is hier erg gezellig (en Yeahh! Eindelijk een hostel voor Monique!).

Onze volgende reisavonturen zullen vanuit Bolivia komen (waar we inmiddels gisteren zijn aangekomen maar daarover later meer).

Hasta luego!
Liefs H&M